Początek 6...

6.

Cofnęli się do ściany Ratusza, przywarli do niej jakby chcieli zniknąć, ale o to nadchodziło nieuniknione. Stado żywych trupów szło w ich stronę, a oni nie mogli nic zrobić. Kamil z Piotrkiem odruchowo wyciągnęli broń i zaczęli strzelać, trafiając mniej lub bardziej celniej.

Rozległ się głos broni automatycznej i snajperki. Odezwały się Sroki, ale co zdziałają dwie osoby przeciwko takiej masie?

Pierwsze strzały Kate zatrzymały część przeciwników, Spark w tym czasie przywiązał linę do komina i zjechał po niej na ulicę. Oddał krótkie serie do zbliżających się nieumarłych, po czym natychmiast podbiegł do grupki wciąż żywych osób.

- Strzelajcie w głowę, nic innego ich nie powstrzyma – rzucił Spark wciąż puszczając serię z karabinu.

- Będzie jakieś wsparcie? Nasze nie odpowiada. – Odparł Kamil strzelając na lewo i prawo do wciąż zbliżających się truposzy.

- Zaraz ma podjechać. Ej chłopaczku z dziewczyną, umiecie obsługiwać broń? – sypnął szybko do brunetki i chłopaka. Nie odpowiedzieli, pomachali przecząco głowami. Podał im dwie Beretty, które sam odbezpieczył.

- Strzelać celnie, w głowę, jasne? – spytał, przeładowując swoją broń. Tym razem kiwnęli potakująco głową. – Kate, jak z tobą?

- Skąd ich kurwa tylu?! Zostały mi trzy magazynki, ale jeśli wsparcie zaraz nie podjedzie, to jestem w dupie. Osłaniaj mnie, idę do was. – odparła Kate. Po czym zarzuciła snajperkę na plecy i przyczepiła się do liny po której zjechała na ulicę. Spark w tym czasie wybiegł na środek i zaczął strzelać do zombie. Kate, gdy tylko wylądowała podniosła snajperkę do góry i puściła dwa strzały prosto w głowę, która rozpadła się na kawałki. Szybko dołączyła do Sparka i razem podbiegli do grupki pod ścianą osłaniając się nawzajem.

- Gdzie to pierdolone wsparcie?! – krzyknęła Kate do Sparka.

- Ciszej … Słyszysz to? – spytał się Spark, milknąc na chwilę, by zaraz oddać kolejną serię ze swojego M16.

W oddali było słychać warkot silnika. Rosomak wjechał na dużej prędkości w sam środek zombie, wieżyczka strzelała na lewo i prawo. Po chwili wóz zatrzymał się, stanął tak, że tylko końcówka była naprzeciwko nim. „Demon? Czy to możliwe?” Krążyły myśli Kate.

Otworzyły się tylne klapy Rosomaka, wypadło z nich dwóch żołnierzy, strzelając zaczęli podchodzić do grupki ludzi skulonej przy ścianie Ratusza. Ze środka Rosomaka zaczęły wydobywać się strzały, wysiadł jeden człowiek. Dobrze zbudowany, z czworokątną twarzą, ścięty na irokeza z odpalonym papierosem w ustach. Miał na sobie standardowy strój Srok, dodatkowo miał skórzane rękawiczki bez palców.

Strzelał wychodząc z Rosomaka, nad wyraz dokładnie, jeden strzał – jeden trup, podręcznikowo. Kiedy w jego M4 zabrakło amunicji, nie przeładował, chwycił za granat i cisnął nim w zombie, po czym dobył z kabur Beretty. Słał kolejne serie kul do umarlaków. Kiedy skończyła mu się amunicja, popatrzył na grupkę zdziwionych osób stojących przy ścianie Ratusza.

- Specjalne zaproszenie mam kurwa pocztą wysłać?! Ruszać dupę i do środka!! – krzyknął. Po czym przeładował oba pistolety i posłał kolejną serię.

Wiele rzeczy związanym z Demonem przemknęło przez myśl Kate, ale szybko się otrząsnęła i pognała do Rosomaka. Reszta ludzi pobiegła za nią.

Demon znów przeładowywał, obejrzał się za siebie, wszyscy w środku, schował pistolety do kabur, odwrócił się plecami do przeciwników i wolnym krokiem wyrzucając papierosa za siebie wszedł do Rosomaka. Klapy się zatrzasnęły, wieżyczka atakowała gradem pocisków.

- Jazda, do punktu zbiórki. Drogi nie muszę tłumaczyć. – Rzucił Demon do kierowcy, po czym sięgnął pod siedzenie i wyciągnął apteczkę. – Które z was dało się dziabnąć?

- Ja. - rzucił chłopak pokazując ranę na przedramieniu.

Demon otworzył apteczkę, wyciągnął z niej strzykawkę, w której znajdował się zielonkawy płyn. Po chwili podał mu jeszcze opaskę uciskową. Chłopak wyraźnie się wystraszył.

- Nie martw się, to będzie jak dawanie w żyłę, szybciej zadziała.

- C-co t-to j-je-est? – wydusił z siebie chłopak z trudem.

- To antywirus, powstrzyma działanie tego świństwa które jest w Tobie, nie zamienisz się w jedną z tych kreatur, a ja nie będę musiał rozpieprzyć twojej głowy na miliard kawałków. Założysz w reszcie tą opaskę? – wyrzucił z siebie znów podając opaskę dla chłopaka, który

posłusznie nałożył ją na przedramię i zacisnął jednym końcem. Demon wyszukał żyły i wbił się natychmiast, gwałtownie i bez litości. Chłopak zaskowytał z bólu, ale Demon wstrzyknął mu cały płyn po czym zabrał opaskę i schował do apteczki razem ze strzykawką.

- Dokąd jedziemy? – spytał Spark.

- Na lotnisko, a raczej to coś, co jest nazywane lotniskiem.

- Tam jest punkt zbiórki? – zdziwiła się Kate.

- Tak kochanie, dokładnie tam. – Rzucił Demon ironicznie akcentując całe zdanie. – Jest tam na tyle miejsca, żeby jakiś śmigłowiec mógł wylądować. Poza tam, jedziemy tam na chwilę, zaraz znów nas wyjebią w sam środek tego gówna. – Demon spojrzał na Majkę. Znów sięgnął pod siedzenie, wyciągnął skórzaną kurtkę. Podał dziewczynie. – Masz, załóż, cała się trzęsiesz.

Dziewczyna przyjęła ją bez zbędnego marudzenia. Założyła ją na siebie i wtuliła w nią z całej siły, niczym małe dziecko, szukając tam schronienia. Patrzyła pod nogi, praktycznie nie poruszając się. Chłopak był otumaniony po antywirusie, z kolei Piotrek znajdował się w szoku i kompletnie milczał. Kamil jako jedyny z cywilów jeszcze kontaktował.

- Tylko tylu was jest? – rzucił nagle Kamil do Srok. – Pięciu plus kierowca i strzelec?

-Nie, na lotnisku jest jeszcze kilku, ogólnie jest nas 10– odpowiedział Demon wyciągając paczkę papierosów i częstując policjanta.

- Czyli jeszcze trzech… - urwał policjant. – I będziecie tu wracać?

- Zapewne. – Odparł Demon odpalając papierosa.

- Będę mógł pójść z wami? Z Piotrkiem raczej się nie dogadam, a jeśli mam siedzieć z zamkniętą mordą przez całą noc, to pierdole to – wyrzucił z siebie policjant.

- Chętnie bym cię wziął ze sobą, ale ludzie wybrani do mojego oddziału muszą być zaakceptowani przez mojego dowódcę… - Demon urwał na chwilę, zobaczył jak policjant opuszcza głowę. „Kurwa, tylko nie rycz człowieku…” przeszło mu przez myśl. – Jak pojedziemy na lotnisko, to zaprowadzę cię do niego. Jest skurwielem i mnie nie lubi. Ale w takiej sytuacji powinien się zgodzić. – Policjant natychmiast podniósł głowę i uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Dzięki. Mam nadzieję, że będę mógł ruszyć z wami.

„Nawet nie wiesz w co się pakujesz…” przemknęło Demonowi przez myśli.