Stracona nadzieja... #3

Kolejny raz nasze Sroki są w, nie oszczędzajmy języka, gównianej sytuacji. Czy z niej wybrnął? Jeśli tak to w jaki sposób? Przekonajcie się sami ;)
Zapraszam do czytania i zachęcam do komentowania (:
Pozdrawiam, Cornet.

Stracona nadzieja... #2

Dłuższa przerwa, praca i zalatany tydzień. Jednak zaczynam nadrabiać, chociaż i tak zbliżamy się do końca ; ) Zostało mi maksymalnie 5 wpisów, więc postaram się wykorzystać je mądrze...
Wiecie co działo się ostatnio, a jeśli nie wiecie, to powinniście się zapoznać :D Bo nawet w wielkim skrócie, nie da się tego opisać ;)
Zapraszam na kolejną część, która składa się z kilku krótszych fragmentów, jednak rzucających światło na następne wydarzenia...
Zachęcam do czytania i komentowania :)
Pozdrawiam, Cornet.

Stracona nadzieja...#1

Jak mówiłem, kolejny fragment przed nami. A w zasadzie dwa, jednak były zbyt krótkie aby dać je pojedynczo.
Zaczynamy kolejny, a zarazem ostatni rozdział naszej przygody ze Srokami. W poprzednim, współpracę z naszym oddziałem zakończył, dość majestatyczny sposób, pułkownik Golniszewski. Zarażony Windows, nieprzytomna Kate. Wszyscy wyrzuceni ze śmigłowca. Jak tym razem poradzi sobie nasz sierżant Dean? Przekonajcie się sami...

Witamy w piekle...#12

Nie do końca tak wygląda miejsce, w którym ostatni raz spotkacie naszych bohaterów... W tym rozdziale (: Następny zacznę publikować na dniach, więc nie musicie się obawiać ;)
Jak pamiętacie(albo i nie), ostatnio straciliśmy Gwiazdora. Jak to będzie teraz wyglądać? Przekonajcie się sami...

Witamy w piekle... #11

Po chwili przerwy, wracam do was z mocnym kopem. Jak mocnym? Przekonajcie się sami (:

Na pytanie, dlaczego zbliżamy się do końca historii, odpowiedź jest prosta i bez zmian. To opowiadanie jest skończone, jeśli chodzi o pisanie. Do jego końca zostało mi nieco ponad 10 fragmentów. Dłuższych i krótszych, przekonacie się niedługo.
Dla wciąż czytających i czekających na więcej, mam też pewną informację. Bez strachu. W drodze jest, wciąż nie skończona, druga część ; )

Pozdrawiam, Cornet.

Witamy w piekle... #10

Nie ma się co długo rozpisywać, powoli zbliżamy się do końca naszej opowieści...

A może jednak nie?
Zapraszam ;)

Witamy w piekle... #9

Dotarliśmy do kolejnego przystanku naszej wycieczki... Czy tym razem znowu kogoś uratujemy... Czy raczej stracimy? Przekonajcie się sami... (:

Witamy w piekle... #8

Wybaczcie opóźnienie, ale nie będę się rozwijał na ten temat, w końcu czas na ... Zombie... (:
Z ostatnim kawałkiem poleciałem po bandzie, ale przez najbliższe dni wam to wynagrodzę, przekonajcie się sami...

PS zapraszam na mój fejsbukowy profil gdzie zawsze znajdziecie update'y co do moich opowiadań :)

Witamy w piekle... #7

Wracamy do przygody. Dzisiaj nieco krócej i spokojniej, ale niestety mam ostatnio coraz mniej czasu... Jutro spodziewajcie się więcej ;) Zapraszam (:

PS dla głodnych Fan Fiction o The 100 w moim, dość szczególnym wydaniu, zapraszam tutaj :)

Witamy w piekle... 6

W tym fragmencie, pragnę was zaprosić do centrum handlowego :)

Witamy w piekle 5...

Dziś niestety krótki fragment, jak mówiłem, urodziny. Ale lepsze to niż nic :)

Zapraszam do lektury.

Witamy w piekle 4...

Zapraszam was na ciąg dalszy akcji z parku. I gwarantuję, że tym razem nie będzie tak kolorowo...

Ogłoszenia parafialne.
Dla tych którzy nie śledzą mnie jeszcze na FB, link w karcie na górze, zachęcam do odwiedzin profilu. Jutro mam urodziny, a w związku z tym, dodam informację i link do mojego najnowszego projektu, który jest dość nietypowym Fan Fiction :) Postaram się też, aby Sroki jutro tu zagościły, jednak nie mogę nic obiecać. Tymczasem, wróćmy do opowieści...

Witamy w piekle 3...

Witajcie ponownie w świecie Apokalipsy Zombie! Ruszamy dalej z naszą misją ratunkową, kierunek - centrum handlowe! Po drodze mamy jeden przystanek, który... z resztą, sami się niedługo przekonacie.

Zapraszam do czytania (:

Witamy w piekle 2...

Poznajcie pierwszych uratowanych... No może nie wszystkich, lecz dopiero się rozkręcamy ;)

Zapraszam również na moją stronę na FB(link znajdziecie w karcie u góry), gdzie niedługo pojawi się informacja na temat najnowszego projektu, który pisany jest lepszym stylem z lepszą korektą. Projekt nie jest związany z apokalipsą zombie.

Wybaczcie mi również niektóre błędy czy niedociągnięcia w tym fragmencie. Robię co mogę, aby to poprawić, jednak wciąż wiele potrafi mi umknąć.

Pozdrawiam, Cornet. (:

Witamy w piekle 1...

Teraz nieco krócej, czyli sam moment lądowania Srok. Wieczorem będzie główny fragment ; ) Serdecznie zapraszam ; )

Początek 13...

Ostatnie pogadanki i wchodzimy do helikoptera! Czas wyruszyć w miasto...

Początek 12...

Dzisiaj kolejny kawałek romansów oraz poznacie plan działania Srok, które już za chwilę wyruszają w akcję...

Początek 11...

Dzisiaj poznacie resztę oddziału Demona oraz nieco przeszłości o rodzinie naszego sierżanta.
Serdecznie zapraszam do czytania i komentowania :)

Początek 10...

Kolejny fragment. Tym razem, uzbrajamy nowego członka S.R.O.K.  (:

Początek 9...

Kolejny fragment, tym razem nieco przegadany, jednak powoli przenosimy się we właściwą akcję :)

Pamiętajcie też, aby zostawić po sobie komentarz i odwiedzić mój profil na FB, w celu śledzenia najnowszych wpisów.

Początek 8...

Tym razem lekki wątek miłosny ; ) Zapraszam do czytania i komentowania (:

Początek 7...

7.

Rosomak skręcił w prawo w Mickiewicza, później w lewo w Ciołkowskiego. Demon przesiadł się i objął Majkę, ta położyła mu głowę na kolanach i usnęła. Żołnierz wciąż głaskał ją po policzku. Miejsce obok zajmował nieprzytomny chłopak. Kate siedziała obok Sparka, naprzeciwko Policjantów, a koło nich byli dwie zamaskowane Sroki Wieżyczka pruła nabojami coraz rzadziej.

- Spark, w zasadzie, dlaczego Demon nie lubi dowódcy? – spytała się Kate po cichu.

- Ponoć w jednej akcji, zostawił Demona w środku terenu wroga na pewną śmierć. Ale tego skurwysyna śmierć nie chce. Inaczej dawno by zginął. – Odparł Spark.

- Pucha na koncie, ale i tak nie mam już do czego strzelać– rzucił Hołek schodząc z wieżyczki. – O hej, Kate. Siemasz Spark.

Podnieśli rękę w geście przywitania. Hołek nie był wysoki. Miał góra 170 centymetrów wzrostu. Wyróżniał się długimi włosami poniżej ramion o odcieniu brązu. Trójkątna twarz i błękitne oczy. Zwykły chłopak.

- A wy brzydale moglibyście ściągnąć te maski. U siebie jesteście w końcu. – Wydarł się na dwóch żołnierzy. Po chwili jednak zaskowytał z bólu. Demon uderzył go pięścią w mięsień udowy. – Dobra, dobra. Już będę cicho. Ale naprawdę mogli by zdjąć te maski.

- Nie dostaliśmy konkretnego rozkazu – odparł jeden z żołnierzy.

- Rozkazu? Kurwa. Gdyby Demon kazał wam przywiązać sobie kowadło do nogi i skoczyć do wody, też byście to zrobili? Idioci.. – Kate i Spark zaczęli się śmiać. Nie było w tym nic zabawnego, ale słuchanie Hołka jak krzyczy szeptem jest niezapomnianym wrażeniem. – Tak to jest kurwa jak przychodzą nowi z rezerwy. Kate, nie śmiej się, bo byłaś podobna. – Hołek parsknął śmiechem. Kate tylko się uśmiechnęła i przekazała mu międzynarodowy znak pokoju, pokazując środkowy palec.

- Zamknijcie się. Wszyscy. Wy, nie musicie mieć rozkazu na zdjęcie głupich masek, macie je włożyć kiedy każe, a teraz ściągać je.

Rosomak się zatrzymał. Otworzyły się tylne klapy. Wysiedli wszyscy. Demon wziął Majkę na ręce, Hołek chłopaka, a Kamil pomagał iść Piotrkowi.

Widok, który ukazał się ich oczom był niesamowity. Cztery wieże na rogach, na każdej jeden snajper i CKM. Przy wjeździe dwa CKM’y, a wszystko otoczone ogrodzeniem z metalowej konstrukcji. W środku porozstawiane „domy” z namiotów. Podzielona na szpital polowy, kwatery do spania i wiele innych.

- Prawdziwa baza – rzuciła Kate.

Otworzyły się drzwi Rosomaka, wysiadł kierowca. Mężczyzna w okularach, wyglądający na około 25 lat. Okrągła twarz, krótkie, czarne włosy i czarny kilkutygodniowy zarost.

- Juri, oddaj to tam gdzie trzeba. Spotkamy się w kwaterach. – rzucił Demon.

Juri nie odpowiedział. Zasalutował i znów schował się do pojazdu.

- Dokąd idziemy? – spytał Spark.

- Do lekarza. Muszą zbadać cywilów, was też dla pewności. Nie potrwa to dłużej niż 5 minut. Chodźcie. – rzucił Demon i ruszył nie czekając na jakikolwiek komentarz. Widać ten dzień, też dał mu się we znaki, a jeszcze cała noc przed nimi. Dochodziła dwudziesta trzecia …

Początek 6...

6.

Cofnęli się do ściany Ratusza, przywarli do niej jakby chcieli zniknąć, ale o to nadchodziło nieuniknione. Stado żywych trupów szło w ich stronę, a oni nie mogli nic zrobić. Kamil z Piotrkiem odruchowo wyciągnęli broń i zaczęli strzelać, trafiając mniej lub bardziej celniej.

Rozległ się głos broni automatycznej i snajperki. Odezwały się Sroki, ale co zdziałają dwie osoby przeciwko takiej masie?

Pierwsze strzały Kate zatrzymały część przeciwników, Spark w tym czasie przywiązał linę do komina i zjechał po niej na ulicę. Oddał krótkie serie do zbliżających się nieumarłych, po czym natychmiast podbiegł do grupki wciąż żywych osób.

- Strzelajcie w głowę, nic innego ich nie powstrzyma – rzucił Spark wciąż puszczając serię z karabinu.

- Będzie jakieś wsparcie? Nasze nie odpowiada. – Odparł Kamil strzelając na lewo i prawo do wciąż zbliżających się truposzy.

- Zaraz ma podjechać. Ej chłopaczku z dziewczyną, umiecie obsługiwać broń? – sypnął szybko do brunetki i chłopaka. Nie odpowiedzieli, pomachali przecząco głowami. Podał im dwie Beretty, które sam odbezpieczył.

- Strzelać celnie, w głowę, jasne? – spytał, przeładowując swoją broń. Tym razem kiwnęli potakująco głową. – Kate, jak z tobą?

- Skąd ich kurwa tylu?! Zostały mi trzy magazynki, ale jeśli wsparcie zaraz nie podjedzie, to jestem w dupie. Osłaniaj mnie, idę do was. – odparła Kate. Po czym zarzuciła snajperkę na plecy i przyczepiła się do liny po której zjechała na ulicę. Spark w tym czasie wybiegł na środek i zaczął strzelać do zombie. Kate, gdy tylko wylądowała podniosła snajperkę do góry i puściła dwa strzały prosto w głowę, która rozpadła się na kawałki. Szybko dołączyła do Sparka i razem podbiegli do grupki pod ścianą osłaniając się nawzajem.

- Gdzie to pierdolone wsparcie?! – krzyknęła Kate do Sparka.

- Ciszej … Słyszysz to? – spytał się Spark, milknąc na chwilę, by zaraz oddać kolejną serię ze swojego M16.

W oddali było słychać warkot silnika. Rosomak wjechał na dużej prędkości w sam środek zombie, wieżyczka strzelała na lewo i prawo. Po chwili wóz zatrzymał się, stanął tak, że tylko końcówka była naprzeciwko nim. „Demon? Czy to możliwe?” Krążyły myśli Kate.

Otworzyły się tylne klapy Rosomaka, wypadło z nich dwóch żołnierzy, strzelając zaczęli podchodzić do grupki ludzi skulonej przy ścianie Ratusza. Ze środka Rosomaka zaczęły wydobywać się strzały, wysiadł jeden człowiek. Dobrze zbudowany, z czworokątną twarzą, ścięty na irokeza z odpalonym papierosem w ustach. Miał na sobie standardowy strój Srok, dodatkowo miał skórzane rękawiczki bez palców.

Strzelał wychodząc z Rosomaka, nad wyraz dokładnie, jeden strzał – jeden trup, podręcznikowo. Kiedy w jego M4 zabrakło amunicji, nie przeładował, chwycił za granat i cisnął nim w zombie, po czym dobył z kabur Beretty. Słał kolejne serie kul do umarlaków. Kiedy skończyła mu się amunicja, popatrzył na grupkę zdziwionych osób stojących przy ścianie Ratusza.

- Specjalne zaproszenie mam kurwa pocztą wysłać?! Ruszać dupę i do środka!! – krzyknął. Po czym przeładował oba pistolety i posłał kolejną serię.

Wiele rzeczy związanym z Demonem przemknęło przez myśl Kate, ale szybko się otrząsnęła i pognała do Rosomaka. Reszta ludzi pobiegła za nią.

Demon znów przeładowywał, obejrzał się za siebie, wszyscy w środku, schował pistolety do kabur, odwrócił się plecami do przeciwników i wolnym krokiem wyrzucając papierosa za siebie wszedł do Rosomaka. Klapy się zatrzasnęły, wieżyczka atakowała gradem pocisków.

- Jazda, do punktu zbiórki. Drogi nie muszę tłumaczyć. – Rzucił Demon do kierowcy, po czym sięgnął pod siedzenie i wyciągnął apteczkę. – Które z was dało się dziabnąć?

- Ja. - rzucił chłopak pokazując ranę na przedramieniu.

Demon otworzył apteczkę, wyciągnął z niej strzykawkę, w której znajdował się zielonkawy płyn. Po chwili podał mu jeszcze opaskę uciskową. Chłopak wyraźnie się wystraszył.

- Nie martw się, to będzie jak dawanie w żyłę, szybciej zadziała.

- C-co t-to j-je-est? – wydusił z siebie chłopak z trudem.

- To antywirus, powstrzyma działanie tego świństwa które jest w Tobie, nie zamienisz się w jedną z tych kreatur, a ja nie będę musiał rozpieprzyć twojej głowy na miliard kawałków. Założysz w reszcie tą opaskę? – wyrzucił z siebie znów podając opaskę dla chłopaka, który

posłusznie nałożył ją na przedramię i zacisnął jednym końcem. Demon wyszukał żyły i wbił się natychmiast, gwałtownie i bez litości. Chłopak zaskowytał z bólu, ale Demon wstrzyknął mu cały płyn po czym zabrał opaskę i schował do apteczki razem ze strzykawką.

- Dokąd jedziemy? – spytał Spark.

- Na lotnisko, a raczej to coś, co jest nazywane lotniskiem.

- Tam jest punkt zbiórki? – zdziwiła się Kate.

- Tak kochanie, dokładnie tam. – Rzucił Demon ironicznie akcentując całe zdanie. – Jest tam na tyle miejsca, żeby jakiś śmigłowiec mógł wylądować. Poza tam, jedziemy tam na chwilę, zaraz znów nas wyjebią w sam środek tego gówna. – Demon spojrzał na Majkę. Znów sięgnął pod siedzenie, wyciągnął skórzaną kurtkę. Podał dziewczynie. – Masz, załóż, cała się trzęsiesz.

Dziewczyna przyjęła ją bez zbędnego marudzenia. Założyła ją na siebie i wtuliła w nią z całej siły, niczym małe dziecko, szukając tam schronienia. Patrzyła pod nogi, praktycznie nie poruszając się. Chłopak był otumaniony po antywirusie, z kolei Piotrek znajdował się w szoku i kompletnie milczał. Kamil jako jedyny z cywilów jeszcze kontaktował.

- Tylko tylu was jest? – rzucił nagle Kamil do Srok. – Pięciu plus kierowca i strzelec?

-Nie, na lotnisku jest jeszcze kilku, ogólnie jest nas 10– odpowiedział Demon wyciągając paczkę papierosów i częstując policjanta.

- Czyli jeszcze trzech… - urwał policjant. – I będziecie tu wracać?

- Zapewne. – Odparł Demon odpalając papierosa.

- Będę mógł pójść z wami? Z Piotrkiem raczej się nie dogadam, a jeśli mam siedzieć z zamkniętą mordą przez całą noc, to pierdole to – wyrzucił z siebie policjant.

- Chętnie bym cię wziął ze sobą, ale ludzie wybrani do mojego oddziału muszą być zaakceptowani przez mojego dowódcę… - Demon urwał na chwilę, zobaczył jak policjant opuszcza głowę. „Kurwa, tylko nie rycz człowieku…” przeszło mu przez myśl. – Jak pojedziemy na lotnisko, to zaprowadzę cię do niego. Jest skurwielem i mnie nie lubi. Ale w takiej sytuacji powinien się zgodzić. – Policjant natychmiast podniósł głowę i uśmiechnął się od ucha do ucha.

- Dzięki. Mam nadzieję, że będę mógł ruszyć z wami.

„Nawet nie wiesz w co się pakujesz…” przemknęło Demonowi przez myśli.