Witamy w piekle 3...

Witajcie ponownie w świecie Apokalipsy Zombie! Ruszamy dalej z naszą misją ratunkową, kierunek - centrum handlowe! Po drodze mamy jeden przystanek, który... z resztą, sami się niedługo przekonacie.

Zapraszam do czytania (:

Utrzymanie dwójkowej formacji przychodziło im tym razem z problemami. Demon z Hołkiem byli z przodu, za nimi Juri, Kamil i Maciek, później kolejne dwójki. Dzieci szły w środku formacji. Na końcu Kate z Magdą. Dziewczyny od razu zapałały do siebie sympatią, pewnie dlatego, że Kate była jedyną żeńską istotą w tym towarzystwie.

Z bronią przygotowaną do strzału, szli wzdłuż ulicy Scaleniowej w kierunku parku. Stamtąd było o rzut kamieniem do centrum handlowego z którego było wezwanie.

Mijali kolejne opuszczone samochody, domy i szare bloki. Paliły się tylko niektóre latarnie, dając niezbędne minimum oświetlenia, którego potrzebowali do wykonania zadania. Jednak okolica była pusta. Brak zombie... Brak ocalałych...

 Część szeptała do siebie, aby nie iść w kompletnej ciszy. Jednak wyjątkowo Dean i Hołek na szpicy, byli bardzo skupieni.

- Podoba ci się, prawda? – rzuciła nagle Magda.

- Kto? Demon? – spytała Kate spoglądając na nią ze zdziwieniem.

- Tak, on. – potwierdziła dziewczyna. – W porównaniu do tych mięśniaków, nie jestem ślepa. Widzę jak na niego patrzysz, kiedy mówi, uśmiecha się czy nawet siedzi. Kochasz go.

- To prawda. - wymamrotała kobieta wbijając wzrok w ziemię. Czuła jak zaczyna się rumienić. - Ale znasz go. Misja jest najważniejsza. - dodała po chwili milczenia.

- O tak, wiem coś o tym. – rzuciła rudowłosa ze śmiechem. – Wiem i to za dobrze.

Weszli w Gromadzką. Ostatnia prosta. Drzewa w Parku Antoniukowskim były już dobrze widoczne.

- Spotykałam się z nim w tym parku… Spędzaliśmy tu długie godziny. – powiedziała Magda.

- Kiedy ostatni raz go widziałaś? – wysunęła Kate niespodziewanie.

- Park? Przedwczoraj. – odparła bez namysłu. Po chwili zrozumiała, że nie tego dotyczyło pytanie. – Niecałe dwa lata temu. Miał wtedy jakieś dziwne operację. - kobieta pokiwała głową. - W sumie, nawet bym go nie widziała, ale sama wtedy leżałam.

- A wcześniej? – spytała natychmiast dziewczyna.

- Kilka lat temu. Też byłam w szpitalu. - kobiety spojrzał przed siebie, obserwując korony drzew. - Informacje szybko się tam rozchodzą. Wiadomość o rannym żołnierzu Srok dotarła do wszystkich w mgnieniu oka. Nie myślałam, że to może być on, dopóki nie zobaczyłam go na sali. Był kilka dni w śpiączce, ale inne dziewczyny i tak wręcz sikały na jego widok. - Magda przerwała na chwilę wypowiedź kręcąc głową z dezaprobatą. - Jak to się stało, że był w takim stanie?

- Podobno Bosman zostawił go w ramach zemsty… - Kate odwróciła wzrok na bok. Rudowłosa przyglądała się jej z badawczym wzrokiem. – Ponoć uciekał przed żołnierzami wroga przez dwa tygodnie, aż dorwał jakieś radio i wezwał pomoc. Dowódca jednostki był wtedy niemiłosiernie wkurwiony..

- To wiele wyjaśnia…

Demon uniósł do góry zaciśniętą  pięść. Wszyscy przykucnęli, zatrzymując się na środku ulicy.

Niecałe sto metrów przed nimi był mostek prowadzący do parku, w którym co druga latarnia świeciła się jasnym światłem. Sierżant przywołał Juri'ego.

- Widzisz coś? – spytał Dean. Żołnierz przykleił się do celownika snajperki.

Droga którą mieli iść była wyłożona betonowymi płytami i miała najwyżej dwa metry szerokości. Po jej prawej stronie rozciągała się polana z wysoką trawą. Z lewej zaś, płoty działek mieszkalnych. Na końcu drogi było kilka stopni, które prowadziły na delikatne wzniesienie, za którym znajdował się mały mostek.

- Minimalny ruch. Najwyżej kilku zombie. – odparł snajper. Mówił płynnie, ale z wyraźnym rosyjskim akcentem.

- Kilku tu, a ilu w parku? – rzucił bardziej do siebie niż towarzyszy.

- Chcesz iść to sprawdzić? – spytał się natychmiast Hołek. Demon kiwną potakująco głową. Znów podniósł pięść. zakręcił nią kilka kółek w powietrzu. 

Sroki zebrały się robiąc okrąg. Cywile niepewnie, ale poszli w ich ślady.

- Przed nami park. - zaczął powoli sierżant. - Nie wiem czego się tam spodziewać, dlatego musimy to sprawdzić. Ja, Hołek, Juri i jeszcze jeden ochotnik. – Dean rozejrzał się po twarzach żołnierzy, ale nie doczekał się żadnej reakcji. – Naprawdę? Nikt? I wy nazywacie siebie Srokami?

- Ja pójdę. – wtrącił Spark.

- Świetnie. - sierżantowi uśmiechnął się pod nosem. - Z chłopakami biegniemy do mostu. Gdy tam będziemy, daje sygnał. Wtedy dołącza do nas Spark. - zebrani słuchali go bardzo uważnie. Jedynie Magda doglądała dzieci. - My wchodzimy do parku, sprawdzamy teren. Twoim zadaniem jest osłaniać nas, a w razie potrzeby, drogę powrotną. Jeśli będzie bezpiecznie, na mój znak przywołujesz resztę, jasne?

- Tak jest. - usłyszał od wszystkich.

Ruszyli według planu. Najpierw Dean, za nim Hołek i na końcu Juri. Zatrzymali się na wzniesieniu przed mostem, gdzie rozejrzeli się po terenie parku... ale nie tego spodziewali się zobaczyć. Ilość zombie była porównywalna do armii z centrum miasta. Część trupów cicho jęcząc leżała na ziemi, a reszta krążyła po parku.

- Kurwa... Myślisz, że chociaż część nam nie zagraża? – spytał ze strachem w oczach Hołek.

- Nie wiem. - odparł Dean przywołując Sparka. - Wiem tyle, że to najszybsza droga do naszego celu. – dowódca nie spuszczał wzroku z zombie, dopóki nie usłyszał za sobą Sarińskiego. – Osłaniaj nasze plecy, jasne? - rzucił, spoglądając na nowo przybyłego.

- Ta jest. - odpowiedział żołnierz. „Idź, a ja przez przypadek cię rozstrzelam...” przeleciało mu przez głowę.

Ruszyli we trzech. Demon środkiem, Juri z prawej, a Hołek z lewej. Przeszli przez most, Spark zajął pozycję na wzniesieniu i obserwował teren.. 

Trójka z przodu otworzyła ogień...