Witamy w piekle... 6

W tym fragmencie, pragnę was zaprosić do centrum handlowego :)

Centrum handlowe było jednopiętrowe i wyglądało jak wielki prostokąt, w odcieni ciemnej pomarańczy. Dwa główne wejścia od północnej strony były przeszklone, a przed nimi rozciągał się parking.

Żołnierze przyszli od strony północno-wschodniej. Taktycznie. Jeden biegnie, drug osłania. Dean przywarował do ściany centrum, Hołek chował się za samochodem. Sierżant wyjrzał za róg, czysto, osłaniam, biegnij. Żołnierz podbiegł i kucnął przy stojakach na rowery. Rozejrzał się dookoła. Przywołał przyjaciela ruchem ręki, który chwilę po tym do niego dołączył.

- Głupota z tym bieganiem. – rzucił Hołek.

- Możliwe, ale zawsze to trochę frajdy. – odparł Demon uśmiechając się. Wyciągnął paczkę papierosów i poczęstował kompana.

- Myślisz, że ktoś tam jest?

- Nie wiem. Być może. – odpowiedział dowódca odpalając papierosa, swojego i przyjaciela. – Po to tu jesteśmy. Musimy to sprawdzić.

- Jak myślisz, ile tych skurwieli jest w środku?

- Nie wiem. – odparł Demon zaciągając się papierosem. – Obstawiam, że od chuja i urządzimy sobie ładny konkurs strzelecki.

- Jak na Ukrainie? – znów spytał Hołek, na twarzy malował mu się wyraźny uśmiech.

- Jak na Ukrainie. – potwierdził Dean. – Dalej mi wisisz kratkę piwa. Dziś dojdzie druga.

- Zobaczymy. – odparł przyjaciel. Sprawdził stan amunicji. – Ruszamy?

- Tia. – Demon wsadził papierosa w usta. I ruszyli przed siebie ramię w ramię.

Ku ich zdziwieniu, drzwi automatyczne działały, światła również. Weszli do środka i zastała ich pustka. Żadnych zombie, żadnych żywych. Mijali kolejne sklepy jubilerskie, RTV, odzieżowe.. uwagę Demona przyciągnęło jedno stoisko na których wypatrzył arafatki.

- Myślisz, że jak wezmę jedną, to będą mi mieli to za złe? – spytał Dean.

- Myślę, że tak, ale czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. – odpowiedział Hołek. W tym czasie sierżant wypatrzył czarno-białą arafatkę. Zawiązał ją pod szyją. – Pasuje ci, wiesz?

- Wiem. - odparł spokojnie. Znowu ruszyli w przed siebie.

Ich oczom ukazała się hala … Pełna zombie. W każdej alejce stało co najmniej dwudziestu, a po pułkach wspinali się żywi. Szukali tam ostatniej drogi ucieczki. Demon z Hołkiem spojrzeli po sobie, kiwnęli głowami, sprawdzili broń.

- Trzy. – zaczął odliczać Hołek.

- Dwa.

- Jeden.

- Start! – rzucili razem po czym ruszyli przed siebie.

Demon minimalnie wyprzedził Hołka kiedy wchodzili na halę. Bramki przy wejściu natychmiast się rozkrzyczały, zwracając na to uwagę zombie.

Żołnierze ruszyli w dwie pierwsze alejki, każdy osobno. Demon ze swoim „ jeden strzał, jeden trup” przechodził szybciej niż Hołek strzelający seriami po trzy pociski. Po każdym zabitym wykrzykiwali liczbę, który zabity z kolei. Dean czekał na przyjaciela na końcu alejki. Zmienił broń główną na krótką i zaczął strzelać do przeciwników.

- Czterdzieści pięć. – rzucił Demon przeładowując broń główną i poboczną, gdy tylko Hołek do niego dołączył.

- Kurwa, ja ledwo trzydzieści sześć.

- Postaraj się, to może odgryziesz się w następnej alejce. – odpowiedział mu z uśmiechem Dean. Po czym ruszył w kolejny sektor.

- O nie, nie przegram tym razem! – odkrzyknął Hołek i wbiegł na czwartą alejkę.

Demon szedł jak burza zabijając kolejnych zombie, Hołek nieco z tyłu, ale zaczął go doganiać. Nie myśleli o ratowaniu ludzi, byli pochłonięci swoim światem, światem współzawodnictwa.

Oczyszczali kolejne alejki, a ludzie w nich schodzili z półek ciesząc się, że wciąż żyją. Tymczasem Demon kończył już szóstą alejkę. Znów spotkali się na końcu z Hołkiem.

- Ile masz? – spytał Demon przeładowując broń.

- Sto dwadzieścia, a ty?

- Sto czterdzieści osiem. – odparł. – Przez ostatnią idziemy razem i lecimy na piwo, co ty na to?

- Zgoda.

Ruszyli ramię w ramię zabijając kolejnych zombie. Hołek niemalże wyrównał wyniki, ale musiał przeładować. Dean w tym czasie zwiększył przewagę o dziesięć i pogrążył Hołka.

Doszli do końca, rozejrzeli się dookoła. Czysto. Z alejek wychodzili pojedynczy cywile. Było ich łącznie siedmioro. Demon przywołał ich do siebie, podziękował Hołkowi za współpracę i zatrzymali się przy jednej z kas.

- Wisisz mi kolejną kratkę. – rzucił Dean.

- Wiem, wiem. Niedługo się spłacę.

- Kate, co u was? – sypnął sierżant przez krótkofalówkę. Hołek w tym czasie poszedł po piwa.

- Cisza i spokój, ale chłopaki w hotelu wyraźnie się zabawiają. Co raz słychać strzały. – odparła Kate.

- My wyczyściliśmy tutaj, zaraz u was będziemy, mam jak na razie siódemkę żywych. Bez odbioru. – Demon wyłączył urządzenie. Hołek otworzył dwa piwa i jedno podał dla kolegi. Oparli się o kasę, a przed nimi stanęła grupka ludzi. Mężczyzna w średnim wieku, trójka chłopaków i trzy dziewczyny, każdy po około szesnaście lat.

- Dzięki za ratunek. – powiedział nagle mężczyzna badając żołnierzy uważnym spojrzeniem.

- Takie nasze zadanie. – odparł Demon pociągając łyk piwa. Wyciągnął paczkę papierosów, poczęstował Hołka i jednego wziął sobie, po czym natychmiast go odpalił. – Ktoś z was dał się ugryźć?

- Nasz przyjaciel. – odparła natychmiast dziewczyna z kręconymi blond włosami. - Ale on już … - Łzy jej poleciały po policzkach. Natychmiast opasał ją ramieniem jeden z chłopaków.

- Rozumiem. Hołek, skontaktuj się ze śmigłowcem. Niech wyląduje tutaj na parkingu.

- Ta jest. – odpowiedział po czym odszedł od nich na kilka kroków.

- Wszystko będzie dobrze. Zaraz was stąd zabiorą. – powiedział Dean spoglądając na wszystkich. Popatrzył na szafę z papierosami. Wszystkie możliwe rodzaje i marki. Natychmiast otworzył plecak i zaczął wrzucać wszystkie po kolei. Cywile nawet nie reagowali. Byli przybici, ale cieszyli się tym, że w ogóle żyją.

Po chwili przyszedł Hołek, natychmiast zwrócił uwagę na zachowanie sierżanta.

- Śmigłowiec będzie za jakieś 20 minut. – powiedział.

- Świetnie. A teraz pomóż mi z tym. – odpowiedział Demona nawet na niego nie spoglądając.

Hołek od razu ściągnął swój plecak. Dean sięgnął po krótkofalówkę.

- Kate, pierwszy śmigłowiec ewakuacyjny będzie za dwadzieścia minut. Wyślij do nas Kamila z Jurim i cywili. Odbiór.

- Zrozumiałam. Bez odbioru.

- Niedługo będzie śmigłowiec. - rzucił do zebranych cywili. - Musimy z kolegą przejrzeć resztę centrum, więc musicie na nas zaczekać. - wszyscy pokiwali zgodnie głowami. - Miejcie oczy otwarte i krzyczcie gdyby coś się stało. W razie konieczności, musicie rozłupać ich czaszkę. Inaczej się ich nie pozbędziecie.

Dean odwrócił się do przyjaciela, kiwnęli zgodnie głowami i ruszyli w głąb centrum...